Saturday, January 10, 2009

Grabe.

Bago ang lahat, maramingmaraming maraming maraming maraming salamat sa inyo mga kaibigan.(Di pa naman ako maamtay. Nagpapasalamat lang. Haha.)

The Happy Part.


Sabado ngayon. Kahit hindi ako magpeperform pumuta ako sa MaSci para sa elec ng groupmates ko. Ayun, enjoy naman ako kahit hindi ako kumawak ng board.

Pagkatapos ng problema, parang walang nangyari, kaya hanga ako sa F e. Haha. Parang balewala lang pag may problema. Haha. Talaga. So ayun, ang girls, kasama si Arvin, kumain sa KFC. Yung boys naman sinamahan si Agaton sa lablayp niya. Tapos, etong si Arvin, may lkad daw dapat kasama si Raissa, kaso hindi pinayagan si Raissa, kaya dahil sa gustong gusto niyang manuod ng Bedtime Stories Ayun, nagyaya.

E siyempre, ako namn ton si Adam Sandler fan ay hindi rin nakatiis. Siyempre, hindi ko palalampasin ang Bedtime Stories no. Kaya kahit alas tres pa yung palabas, handa akong maghintay. Kaya ayun, nagsimula ang "bonding moment" namin ni Arvin. Kakakain lang namin sa KFC nun kaya lalo kaming nahirapan maghanap ng gagawin bukod sa pagkain. Pero wala, dun din kami nauwi, nagcrepes kami. Etong si Acantilado, gumastos ng 95 pesos di naman inubos. Talaga naman. Haha. Tapos, nagkwentuhan kami ng bonggang bongga dun. Nag enjoy naman, wala talagang dull moment pag kausap yun si Acantilado. [ay jusme. Puro kasinungalingan na o. Haha. Joke lang Arvin.] Tapos ayun, nanuod na rin kami.

Maganda talaga yung movie. As in, siyempre, Adam Sander yun e. Haha. Pagkatapos nung movie, nagshopping-shoppingan kami at nagsimula ang "Search for the Black Slim Cut Pants" ni Arvin. Haha. Ayun, fortunately wala kaming nakita. Haha. Tipong halos sinuyod na namin ang mga store dun. Wala talaga. Kaya ayun, nung six na, naghiwalay na kami at unuwi sa kanikanyang bahay.

Grabe yun o. Siyempre, first time ko lumabas kasama yun si Arvin, una talaga nailang ako. Kahit na kahit papano e isa siya sa mga taong naging close ko na sa Franklin. Pero ayun, nung andun na kami, nag-enjoy talaga ako. Alam ko may bahid pa rin ng kahihiyan yun si Acantilado e. Pero okay lang. masaya talaga:)
Salamat ArvinXD

Lumabas na yung resulta ng ACET. Generally, malungkot talaga ang mga tao, pero malamang marami rin ang kahit papano e masaya. Lalo na si Ace Serraon na 100% TFDA. Grabe no? Ang galing. haha. halimaw ang loko. Tapos dun sa mga kaklase at kaibigan ko na rin na di pumasa, syempre, nakikiramay ako.

The Grabe Part.

Dahil din sa ACET, may nangyari. Hindi ako magbabanggit ng pangalan. Grabe tong part na to ng blog ko. Game. Sa loob ng dalawang taon, may inalagaan akong pagkakaibigan. Pagkakaibigan na kahit wala akong maibigay na napakaraming pisikal na bagay e sinikap ko na naman na punuin ng masasayang alaala. May isang taong never ko inisip na saktan, isang taong wala akong ibang inisip kundi ang sana masaya siya. Hindi ako nagyayabang pero maraming beses na mas pinili ko siya kesa sa sarili ko. Na mas sinakripisyo ko ang pwedeng isakripisyo kase kaibigan ko siya, na hindi ko siya iniwan kahit talikuran pa siya ng lahat ng lalaking minahal niya, na sinamahan ko siya sa lahat ng lugar hangga't kaya ko, na sinikap kong mapasaya siya kahit sa sarili kong paraan lang, na itinuring ko siyang higit sa pa sa isang kapatid, na okay lang sa 'ken kahit hindi niya naiintindihan ang sarili kong nararmdaman, na kahit pinuno niya ako ng pisikal na bagay bilang "simbolo" ng pagkakaibigan namin pero hindi pa rin niya inintindi yung mga saloobin ko, na never kong inisip ang pride at kahihiyan ko, na minahal ko siya at binigay ko yung kaya ko nang hindi ako humingi ng kapalit. Lahat yon hindi ko inisip. At ngayon, sa pangalawang pagkakamali ko, nagawa niyang tapusin ang lahat.

Nag-usap kami na hindi niya dapat saken malaman yung resulta ng ACET, pero inaamin kong nabigla, nagulat at nadala ako ng emosyon ko sa resulta kaya nasabi ko sa kanya. Mali ko yon di ba? Oo, mali ko. Kasi, pinaalam ko sa kanya na hindi siya pumasa sa eskwelahang gusto niya kahit na napag-usapan na namin yon. Eto yung una kong mali o. Nung nasa ibang bansa kami, umalis ako ng umalis sa booth at never ko daw inintindi yung booth namen, na never ko daw pinahalagahan yung bagay na yon. Andami kong pagkakamali no? Alam ko naman e. At dahil lahat ng "pagkakamali" ko, may kinalaman lang sa kinabukasan at feelings NIYA, nagalit siya. At mas pinipili na niyang putulin ang pagkakaibigan namin.

Sorry kung sasabihin ko to a. Pero, hindi ko alam kung sino na ang nagbago sa tin e. NEVER akong naging kaibigan? Okay. Salamaat, dahil all those times pala na sinubukan kong maging "kaibigan" sayo, wala kang naabsorb ni isa. Kahit isa lang wala. Salamat din sa lahat ng binigay mo sa kin. Sa mga shirt, sa pagkain sa Sbarro, sa pagkakataon na makasama ako sa Taiwan, sa pagkausap niyo dati kay Ed, sa lahat ng pera mo na inutang ko pero di na nabalik, sa chismis. Maraming salamat a. Ngayon kung may nakalimutan ako. Pakisabi na lang. Kung may corrections, pakisabi din. Yung maayos a. Hindi yung sa ibang tao ko lang malalaman. Kasi ako, never akong nagsabi sa ibang tao ng galit ko e, kung hindi mo malalaman, sa ken lang. Ganun lang. Sana naman, ganun ka rin.

Oo nga pala, may gusto akong ipagsorry. Sorry kase inisip ko na ng babaw mo, na ang taas ng pride mo. Sorry sa dalawang bagay na yon a. Sorry kung nag-isip ako ng masama. Sorry kung nakagawa ako ng pagkaka mali. Sorry talaga sa lahat. Seryoso. Sorry.

Ngayon lang ako nagsalita ng ganito ng public. Hindi ko kinaya e. Naiyak bigla ako sa mga nabasa ko. Sorry kung nasaktan ka man pag nabasa mo 'to. Naglabas lang ako for the first time ng sakit na naramdaman ko.

F.

Gusto ko sanang magbigay ng opinyon sa isang problemang hinaharap ng franklin at ng adviser namin.

Hindi ko na ikukwento ang buong pangyayari, pero kung isa ka sa mga nandon nung kinakastigo na ang lahat, maiiyak, maiinis, maaawa at kahit konti e matatawa ka. Eto mga pare, dito ko sisimulan. Alam ko ang halaga ng pagkakaibigan. Alam ko kung gaano kahalaga ang isa o mga kaibigan mo sa yo. Pero tanong, kung haharap kayo sa isang malaking problema kung saan lahat kayo manganganib 'pag di niyo sinabi ang totoo, iisipin mo pa ba ang mga kaibigan mo?

Hindi ako magmamarunong. Dahil kahit ako ang nasa pwesto niyo, malamang mahihirapan din ako. Matatakot. Matatakot para sa sarili pero dahil ang grupo ang sangkot, matatakot para sa mga kaibigan. Tulad niyo, malilito ako, maguguluhan. At malamang, hindi ko rin alam ang gagawin ko.

Kahit na may mga sandali nung oras na yon na nainis ako sa inyo, hindi ko pa rin maiwasang kahit paano e maawa at humanga. Humanga sa tatag ng pagkakaibigan at pagkakapatiran niyo. Ayan na, konti na lang patay na lahat kayo, pero, todo kapit pa rin sa tinatawag niyong "pagkakaibigan" o kung anu pa man yon. Kahit na isinakripisyo niyo pa yung mga sarili niyo para lang sa kabigan niyo, okay lang. Sorry mga pare, pero hindi ko maiwasang mainis kahit papano sa parteng yon. Sa parteng hahayaan niyo ang sarili niyong magdusa sa isang parusa sa kasalanang di nio naman ginawa. Maawa kase sa ating lahat, may isang tao nang hirap na hirap, nagdurusa sa kahihiyan dahil sa atin. Isang taong ibinigay ang lahat sa atin na ang masaklap, hindi natin naibalik kahit konti. Siya yung taong walang ibang hangarin kundi ang kabutihan ng bawat isa sa atin. Isang taon hindi man lang napahalagahn sa kabila ng mga sakripisyo niya. Sa taong yon, Maraming salamat. Alam ko imposible mong mabasa to. Pero kahit ilang beses mo akong ma engot, mahalaga ka sa akin. sa amin. Maraming salamat.

Pero, ano nga na mang magagwa ko? Tapos na ang lahat. Nangyari na ang mga dapat nangyari. Wala akong sinisisi. Wala akong kinagagalitan o kinaiinisan. Nung panahon na yon, lahat ng tao sa loob ng kwartong yon, mahal ko. Sobra. At lahat kayo, Franklin, mahalaga. Anu man ang pinagdaraanan nating lahat ngayon, matatapos din. Malalampasan rin.

Dramaaaaaa^_^